جداسازی باکتری‌های نمک دوست نسبی مقاوم به تلوریت از مناطق مختلف ایران و اثر شوری و نمک‌های سلنیوم بر روی این مقاومت

میکروارگانیسم‌های نمک دوست نقش مهمی در تبدیل زیستی و یا پاکسازی زیستی ترکیبات سمی فلزی در محیط‌های طبیعی ایفاء می‌کنند و شناسایی سویه‌های تحمل‌پذیر به غلظت‌های بالای این ترکیبات مرحله نخست در استفاده از این میکروارگانسم‌ها در فرآیندهای پاکسازی زیستی است. در این راستا در یکسری آزمایش‌های غربالگری تعداد 90 سویه باکتریایی از محیط‌های مختلف (خاک‌های شور یا پرشور، آب‌های شور یا پرشور و پساب کارخانه‌ها) در ایران جدا گردید. در میان این سویه‌ها 49 سویه نمک دوست نسبی و 41 سویه تحمل‌کننده نمک بودند. مقاومت ذاتی این سویه‌ها نسبت به اکسی آنیون سمی پتاسیم تلوریت تعیین شد. میزان مقاومت این سویه‌ها بین 1/0 تا 16 میلی مولار بود. روش رقت در آگار برای تعیین تحمل‌پذیری این باکتری‌ها نسبت به آکسی آنیون سمی مورد استفاده قرار گرفت. حداقل غلظت مهار کننده رشد (MIC) برای این اکسی آنیون سمی در دمای 34 درجه سانتیگراد و زمان گرماگذاری 7 روز تعیین شد.براساس تعیین MIC، سویه CHW1 (تحمل‌کننده نمک) و دو سویه QW5 و QW6 (نمک دوست نسبی) بالاترین مقاومت را نسبت به پتاسیم تلوریت نشان دادند که به ترتیب 16، 10 و 12 میلی مولار بود.آثار شوری (w/v NaCl 1، 5، 10 و 15 درصد) و غلظت‌های مختلف نمک‌های سلنیوم (5، 10، 20، 25، 50، 75 و 100 میلی مولار) روی سمیت تلوریت تعیین شد. با افزایش غلظت نمک سدیم کلراید از 1 به 10 درصد، میزان MIC تلوریت در سویه‌های نمک دوست نسبی QW5 و QW6 افزایش یافت در حالی که در سویه تحمل‌کننده CHW1 میزان MIC کاهش یافت.هنگامی که پتاسیم تلوریت در ترکیب با سدیم سلنیت استفاده شد، در سویه‌های نمک دوست نسبی QW5 و QW6 میزان MIC تلوریت افزایش یافته در حالی که در سویه تحمل‌کننده CHW1 میزان MIC تلوریت به شدت کاهش پیدا کرد.